استقامت به بیان ساده، توانایی مقاومت در برابر خستگی است و به طور کلی به دو بخش استقامت عضلانی و استقامت قلبی _تنفسی تقسیم می‌شود که در اینجا، استقامت قلبی _تنفسی مورد توجه است. در واقع استقامت قلبی _تنفسی، توانایی بدن برای مقاومت در برابر خستگی در ورزش‌های طولانی مدت و همچنین بازیافت سریع‌تر بعد از تمرین یا مسابقه است. همان طور که پیشتر اشاره شد، محدودیت توزیع و مصرف اکسیژن استقامت قلبی _تنفسی را تحت تاثیر قرار می‌دهد، به همین علت بسیاری از کارشناسان علوم ورزشی، حداکثر اکسیژن مصرفی را بهترین شاخص برای ارزیابی آمادگی و استقامت قلبی تنفسی و عاملی برای پیشگویی موفقیت در فعالیت‌های استقامتی معرفی کرده‌اند. به هر حال باید توجه کرد که برنده یک مسابقه استقامت را نمی‌توان همیشه با اندازه‌گیری حداکثر اکسیژن مصرفی شناخت. عوامل دیگری که در این موفقیت سهیم هستند، آستانه بی هوازی بالا (یعنی توانایی بیشتر برای اجرای فعالیت با درصد بالاتری از حداکثر اکسیژن مصرفی)، بالا بودن کارایی فعالیت (یعنی صرف انرژی یا اکسیژن کمتر برای فعالیت مشابه) و بالاخره بیشتر بودن درصد تارهای عضلانی کند انقباض (عامل وراثتی) است؛ برای مثال حداکثر اکسیژن مصرفی آلبرتو سالازار، رکورددار پیشین دو ماراتون جهان، حدود 70 میلی‌لیتر به ازای هر کیلوگرم از وزن بدن در دقیقه بود که برابر یا حتی کمتر از بعضی رقیبان او بود. بنابراین با صرف نظر از عوامل وراثتی، می‌توان گفت که تمرینات ورزشکاران استقامتی باید به گونه‌ای باشد که ضمن افزایش یا حفظ حداکثر اکسیژن مصرفی، باعث افزایش توانایی استفاده از درصد بیشتری از حداکثر اکسیژن مصرفی (افزایش آستانه بی‌هوازی) هنگام مسابقه شود.